Een ranke mangoest glipt lenig langs de rand
van de droge maar begroeide vallei
achter in de tuin.
Hij staat even stil en staart naar ons,
wetend, sneller en slimmer te zijn dan wij.
Wij weten niets,
van nachtelijke strooptochten,
noch van giftig sissende slangen
en woest wroetende everzwijnen,
noch van altijd huilende jakhalzen,
die doen denken
aan eindeloos kindergeschrei.
De mangoest weet van overleven op weinig:
wormen, duizendpoten en kevers
en af en toe een knisperende schorpioen,
krakend tussen zijn vlijmscherpe tanden.
Riccardo Alberelli, augustus 2017