Op deze zondagochtend,
die hier eigenlijk is als onze maandagmorgen,
zit de treincoupé vol jonge vrouwen.
De vrouw naast me tekent
een diep rood hart,
en schrijft een woord
in bloedrode letters.
Ze pakt een foto vol lachende gezichten,
stopt die bij de brief,
vol letters die ik niet kan lezen,
in een envelop,
die ze dicht likt.
Bij het eindstation pakken ze
hun geweren en rugzakken
soldatenvrouwen, vrouwsoldaten.
Zegt mijn lief:
“Genoeg te doen voor dames in het groen”,
Ik denk: “Tell me why I don’t like sundays.”
Op deze zondagochtend,
die hier eigenlijk is als onze maandagmorgen,
zit de treincoupé vol jonge vrouwen.
De vrouw naast me tekent
een diep rood hart,
en schrijft een woord
in bloedrode letters.
Ze pakt een foto vol lachende gezichten,
stopt die bij de brief,
vol letters die ik niet kan lezen,
in een envelop,
die ze dicht likt.
Schuin voor mij spreekt een jonge vrouw
Engels met een bekend accent
Ze lacht, schaterend: ‘See you soon!’
Een meisje – eigenlijk nog –
stift haar lippen stug paars,
bekijkt het resultaat in een spiegeltje,
besluit dat glans gevraagd is,
uit een klein bruin flesje.
Een stevige borstel gaat bij een ander
door haar zwart golvende lokken,
waarna met trefzekere handgebaren
alles verdwijnt in een stevige knot,
die net onder haar opgezette pet
vandaan piept.
Bij het eindstation pakken ze
hun geweren en rugzakken
soldatenvrouwen, vrouwsoldaten.
Zegt mijn lief:
“Genoeg te doen voor dames in het groen”,
Ik denk: “Tell me why I don’t like sundays.”
Riccardo Alberelli, augustus 2017